“Hiç ayrılamam derken kavuşmak hayal oldu” der o güzel şarkı… Sen değil misin zaten bana bu şarkıları öğreten? Yasemin kokuları arasında gezerken elimi tutup sevgiyle bakan?

Her zaman her şeyin en güzelini öğrettin tamam da yokluğuna nasıl alışır bu gönül onu söylemedin.  “Sevme beni bu kadar” dedin ama seni sevmemek mümkün değildi, sen de bunu öğrenemedin.

Keşke seni anlatabilecek kelimler olsa şu yeryüzünde de ben seni sayfalarca durmadan yazabilsem.

Her ölüm acısı insanın kendi hayatında yeni bir başlangıç. Öyle bir başlangıç ki;  senin eksildiğin, anılar ile özlem mücadelesine girdiğin bir süreç. Pamuklara sardığın, öpmelere doyamadığın kıymetlini toprağın altına bırakırken aslında kendine de orada bir yer açıyorsun. “Öyle yapardı” “Bunu söylerdi” gibi cümleler kurmak, gidişini kabullenmek olur diye  “-di” li geçmiş zamanı kullanmak istemiyorsun. Kelimelerin eksiliyor, cümlelerin azalıyor. Her oda da sevdiğini aramak ümit etmenin en kahredici hali sanki. Kabul etmek ya da etmemek sonuç olarak her ikisi de acı veriyor işte.

Ne güzel söylemiş Nazım Hikmet şiirinde;

“Kaldı işte;

Çayımız bardakta,

Çocukluğumuz sokaklarda,

Mutluluğumuz kursakta,

Sevdiklerimiz uzakta,

Gülüşlerimiz fotoğraflarda…”

Tam da böyle, her şey yarıda kalmış gibi… Ben seninle bir bütün iken şimdi eksiğim. Kabul edelim; yaşanan her hayat sevdiklerimizle yarım kalmaya mahkum.

Gürültüyü sevmediğin için bağıramıyorum ama sensizlik içimde kocaman bir çığlık. Sesin hep kulaklarımda, gözümün gördüğü her yerde sen varsın. Öperken hep kokladığım için mi bilmem, her nefes aldığımda kokun içimde sanki. Ben seni yanımdayken koyamadım kalbimin en güzel köşesine, şimdi nasıl tarif edilir ki yokluğun? Varsın ama yoksun işte, gel de anlat bunu kendime…

Okuduğum değil yaşadığım en güzel kitapsın Meloş’um. Her kahvem de tüm sohbetlerim yine seninle. Kavuşacağımız güne kadar sevgin kalbime, öğrettiklerin aklıma emanet. Birbirini bu kadar çok seven iki insan veda etmez, edemez bence. Sen de sevmezsin zaten vedaları biliyorum. Ne kadar ömrüm var bilmiyorum ama aldığım her nefes isteklerini yapabilmem için güç olsun istiyorum. Bana bu gücü vermek için arada rüyalarıma gel olur mu? Sonsuz özlemle seni bekliyorum. Cennette sevdiklerinle sohbetin bol, keyfin çok olsun nur yüzlüm.